پلاس نوعي زيرانداز است كه مانند گليم و قالي بافته مي شود، روش کار به این ترتیب است که ابتدا چله کشی شده و سپس بافت روی آن انجام می شود.
پس از آن الياف رنگارنگ پشم تابيده را به شكل خطوط افقي از تار عبور مي دهند و بعد شانه مي زنند. در پلاس زمينه ي كار اغلب از خطوط افقي و رنگارنگ تشكيل مي شود. از پلاس براي سجاده ي نماز و سفره پيش پاي عروس نيز استفاده مي شود.
پلاس نوعی گلیم پشمی است که از دیرباز به عنوان زیرانداز مناسب جهت محافظت از رطوبت، سرما و گرمای زمین به کار می رفته و به این لحاظ در مفروش نمون کف چادرهای عشایر چهارمحال و بختیاری که اغلب در زمینهای مرطوب و بدون زه کشی برپا می گردد و نیز در خانه های روستایی مورد استفاده قرار می گیرد.
پلاس در سایر نقاط ایران هم بافته می شود ولی در چهارمحال و بختیاری به صورت بافت پیچ انجام می شود.
گليم های چهارمحال و بختیاری به عنوان دومين صنایع دستی مهم در استان چهارمحال و بختیاری مطرح است
حدود ۳۰۰۰ نفر در این صنعت فعالیت دارند. وفور مواداوليه، تبحر و چيره دستي بافندگان و همچنين فرهنگ غني به جاي مانده از گذشتگان باعث گرديد كه گليم بافان استان با بكارگيري انواع تكنيك هاي گليم بافي به خلق آثار باارزش و جذاب بپردازند، كه نه تنها در استان بلكه در سطح كشور و حتي در عرصه هاي بين المللي و جهاني نيز شهرت يافته و منجر به دريافت نشان كيفيت از سازمان يونسكو توسط يكي از هنرمندان و توليدكنندگان استان گشته است. گليم هاي دورو ، سوف، رندي، گليم گبه، گليم فرش، گليم لري و لي از انواع گليم هاي توليدي مرسوم در استان هستند كه اكثر اين توليدات از طريق صادرات چمداني (همراه مسافر) به ساير كشورها صادر مي شود. از ويژگي هاي بارز گليم استان مي توان اجراي نقوش اصيل و موتيوها و نگاره هاي اسليمي و هندسي و طرح هاي الهام گرفته از طبيعت اطراف را نام برد . همچنين اين محصول از رنگرزي سنتي و گياهي منحصربفرد نيز برخوردار است. اين ويژگي ها به علاوه بافت سرشار از ذوق و سليقه بافندگان سبب تحسین همگان است
در ميان صنايع دستى عشاير بختيارى قالى‌بافى از اهميت زيادى برخوردار است. برخى از زنان بختيارى نوعى قالى به نام «بى‌بى‌باف نمود» مى‌بافند که از کيفيت بالايى برخوردار است. طرح و چشم‌انداز آن به لچک و ترنج معروف است
هم اکنون نوعى قاليچه با کرک‌هاى بلند و پرزدار از نوع پست به نام خرسک بافته مى‌شود که به دليل نامرغوب بودن، خريدار و بازار مهمى ندارد و عمدتاً مصرف درون خانوارى دارد. اکثر قالى‌هايى که به نام بختيارى معروف شده‌اند، در منطقهٔ چهارمحال و بختیاری بافته مى‌شود. مهمترين کانون‌هاى بافت قالى شهر کرد، چالشتر، شوراب، روستاهاى فارسان، باباحيدر، چلگرد و فرخ شهر است که طرح‌ها و نقوش قالى‌هاى توليد شدهٔ آنها به ويژه در بخش اردل با رنگ طبيعى پشم (خودرنگ) بافته مى‌شود و به علت دقت و اصالت رنگ قابل توجه است.
قالى‌هايى نيز توسط عشاير يلمه که به عرب معروفند و در بروجن ساکن‌اند بافته مى‌شود. در قالى‌هاى يلمه‌اى حدود ۹ رنگ به کار مى‌رود که از رنگ‌هاى آبى، سرمه‌اى، لاکى، سبز، نخودى، بنفش، نيم رنگ (کم‌رنگ‌تر از لاکى)، سفيد و سياه تشکيل شده‌اند. قاليچه‌هاى عشاير يلمه صادراتى است و عمدتاً از استان خارج و راهى کشورهاى ديگر مى‌‌گردد.
چوقا لباس ایل بختیاری است كه معمولا به رنگ های سفید ومشكی بافته میشه
پشم چینی نقطه آغاز چوقا بافی است. در اواخر بهار پشم گوسفندان را می چینند تا برای ریسندگی و تهیه نخ از آن استفاده کنند. بعداز پشم چینی ، پشم ها را روی زمین زیر آفتاب پهن می كنند تا از وجود احتمالی حشرات موذی پاك شود، پشم خالص گوسفندان بعد از اینكه چیده شد تمام ناخالصی آن توسط دست پاك می شود تا بتوان ریسمان محكمی ازآن تهیه كرد.
عمل ریسندگی پشم با مكانیزم ساده ای بوسیله یك دوك دست ساز چوبی انجام می گیرد.
شكل دوكی كه مورد استفاده قرار می گیرد ضرب دریست و پره نام دارد.
پره از دو قطعه تشكیل شده كه بصورت ضرب دری در هم فرو می روند ویك میله چوبی از جنس درخت كنار از میان آنها می گذرد. بعد از ریسیده شدن پشم ها ،زمان چله كشی به روی دار است این مرحله باكشیدن و سوار كردن نخ های دار صورت می گیرد. این مرحله از کار توسط سه نفر انجام می شود. پس از اینكه دار آماده شد كار بافت چوقا آغاز می گردد.
تكنیك بافت چوقا مانند تكنیك بافت گلیم است با این تفاوت كه خیلی ریز بافت تر است .
وریس نوعی تسمه بافته شده از پشم است که توسط زنان ایل بافته می‌شود و برای استفاده‌های گوناگون در زندگی کوچ نشینی به کار برده می‌شود
وریس دارای ابعاد و اشکال گوناگون است، بلندای آن تاحدود ۱۲متر می‌رسد، یک سر وریس را به صورت حلقه‌ای در می‌آورند و سر دیگر آنرا به حلقه چوبی به نام “خَچه khache” می‌بندند.
وریس توسط دستگاه بافندگی مخصوص به خود بافته می‌شود، این دستگاه ضمن این که ساده است می‌تواند نقش‌های گوناگون و زیبایی روی این بند پدید آورد.
ابتدا به اندازه طول وریس مورد نیاز در دوسوی زمین همواری دو عدد میخ چوبی به زمین می‌کوبند و تارهای اصلی آن که از جنس پشم است را به این دو میخ می‌بندند.
تعداد تارهای وریس بسته به مورد نیاز عرض وریس بین۴۰تا ۸۰ تار را شامل می‌شود، هر چهار رشته از نخ پشم را از سوراخ‌های چهارگانه‌ای که در یک صفحه چرمی که اصولا به صورت مربعی به ضلع ۵سانتی متر است رد می‌کنند.
دوال در هر کنج خود دارای سوراخ است که رشته‌ای نخ را از آن رد می‌کنند و پس از این که دو دوال در بین تارها قرار گرفتند سر نخ‌ها را در دو طرف دیگر به میخ محکم می‌کنند .
با حرکت دادن جهت دو دوال در محور نخ ها یک رشته نخ را در هر ردیف در عرض رد کرده و سپس بوسیله دفه‌ای چوبی به نام “چیپت” ردیف بافته شده را محکم می‌کنند و این کار تا جایی ادامه می‌یابد وریس بافته شود.
یکی از صنایع دستی استان چهارمحال و بختیاری نمكدان بافي نام دارد. نمکدان بافته ای است که ایلات و عشایر برای نگهداری و حمل و نقل نمک درشت یا سائیده از آن استفاده می نمایند.
نمکدان بطور عمده در ایلهای مختلف, با استفاده از چند نوع تکنیک بافته می شود. بعد از اتمام بافت, پارچه متقالی را به عنوان آستر داخل نمکدان در نظر می گیرند تا نمک با پشم تماس نداشته باشد. فرم کلی نمکدان به شکل بطری می باشد.
جاجیم بافی به عنوان یکی از صنایع دستی رایج ایران در چهارمحال و بختیاری است که از دیرباز بین خانواده‌های روستایی و عشایر رواج داشته‌است
مواد اولیه جاجیم پشم بوده و بافت آن شبیه گلیم است، با این تفاوت که جاجیم در چهار تخته بافته می‌شود و پس از بافتن به هم متصل و دوخته می‌شود.
جاجیم پارچه‌ای ضخیم و کم عرض است که با استفاده از پودهای کلفت بافته می‌شود. رنگهای به کار رفته در جاجیم در شش تا هشت رنگ و بیشتر از رنگهای سنتی و گیاهی و طرحهای ساده و هندسی و اغلب به دو شکل راه راه و ستاره‌ای است.
جاجیم ها اغلب به صورت نوارهایی با عرض ۲۵ تا ۳۰ سانتیمتر و طول ۵۰ متر بافته می‌شوند. برای استفاده از جاجیم چند نوار کنار همدیگر دوخته می شود تا پارچه‌های بزرگ فراهم شود.
در حال حاضر در استان چهارمحال و بختیاری جاجیم‌ها از حالت خودمصرفی خارج شده و به زندگی روزمره مردم شهرستان های هفت گانه استان راه پیدا کرده است.
کاربرد عامه را از نقاط قوت این هنر است، روتختی، روپشتی، موتکازین، کیف‌های جاجیمی و روکش مبل از جمله تولیدات هنرمندان جاجیم باف استان است که به زندگی عامه مردم وارد شده‌اند.
در سال‌های اخیر به منظور حفظ و احیای این صنعت تقریبا در تمام شهرستان های استان کلاس آموزشی برگزار شده و در شهرستان های شهرکرد، کوهرنگ، فارسان و لردگان علاوه بر این کلاس‌ها تنوع تولیدات نیز در دستور کار این سازمان قرار گرفته بود.
با توجه به وجود مواد اولیه مورد نیاز این هنر در استان جاجیم بافی می‌تواند به عنوان شغل دوم زنان روستایی و عشایری در زمینه اشتغال و درآمد زایی مورد استفاده قرار گیرد.
نمد مالی از ابتدايی ترين شيوه های نساجی است که بشر به آن دست يافته است
ماده اوليه آن از پشم است که در اثر رطوبت و فشار در هم تنيده شده و نوعی منسوج را به وجود می آورد. استحکام، انعطاف پذيری و ارزان و در دسترس بودن مواد اوليه از مزايای آن محسوب می شود ابزارکار برای تهيه نمد ساده و ارزان است و نمد مالان مزد اندکی برای توليد آن دريافت می کنند. مجموعه اين عوامل باعث شده است که نمد منسوجی ارزان و قابل دسترس باشد. حتی زمانی که صرف توليد نمد می شود کوتاه است. يک زير انداز نمدی به هر اندازه ای که باشد يک روز وقت می گيرد و ۳ تا ۴ روز طول می کشد تا خشک شود. حتی نمدهايی که قسمت هايی از آنها کهنه و فرسوده می شوند قابل تبديل به نمدهای کوچکتر برای مصارف ديگری هستند. شيوه کار آن که از زمانها قديم تا کنون تغييری نکرده است آسان است. نيش گزندگان و چنگ و دندان درندگان و حتی اشياء تيز و برنده کمتر به آن کارگر است.
نمد در ايالات و عشاير و در روستاها و حتی در شهر مصرف دارد. گاهی از نقش ها و رنگهای زيبايی برای نقشدار کردن آن استفاده می شود. برای کپنک که نوعی پوشش چوپانی است، زيراندز، جليقه، شنل، زيرمنقلی و پوشش اسب و قاطر کاربرد دارد. شهرکرد مهمترين مرکز ساخت نمد است درمناطق ديگر استان چهارمحال و بختياری از جمله فارسان و لردگان نيز توليد می شود.
نقوش مورد استفاده در نمد عبارتند از: ترنج، حقه، خشت، سه جام، يک جام.
قفل سازی در چالشتر از شهرهای استان چهار محال بختیاری از دیر باز رواج داشته است.
قفل سازان چالشتری این حرفه را از پدران خود آموخته اند و می شود گفت که شغلی خانوادگی است. ساخت آن به این شکل است که ابتدا تنه قفل که حاوی دستگاه قفل است ساخته می شود و سپس زبانه آن را که از حلقه در یا جعبه آن می گذرد جوش می دهند و سوراخ قفل را با مته کمانی حفر می کنند. سپس کار سوهان زدن رویه قفل و حلقه را انجام می دهند که نیاز به ظرافت خاصی دارد و در آخر تمام قفل را پرداخت می کنند. به طور کلی در چالشتر که مرکز فلزکاری این استان بوده کلیه ابزار فلزی مانند چاقو، قیچی، کلاه خود، شمشیر، انواع انبر، درکوب و وسایل تزیینی مورد استفاده در درها و پنجره ها با ظرافت و سلیقه های خاصی توسط هنرمندان قفل سازساخته می شده است. از دیگر محصولات دست ساز این بخش تفنگ بوده است که بنام استاد این کار احمد نیکزاد (احمد قفل ساز) معروف است.
خورجين از دست‌بافت‌هاى بى‌گره عشاير بختيارى است که جنبهٔ خود مصرفى دارد و توسط زنان بر روى دارهاى افقى بافته مى‌شود.
خورجين در حمل و نگهدارى اشياء نفيس و قيمتى به ويژه در مواقع کوچ مورد استفادهٔ عشاير قرار مى‌گيرد و تقريباً حکم صندوقچه را دارد.
خورجين در اندازه‌هاى مختلف بافته مى‌شود و ابعاد آن به طور متوسط حدود ۳/۵ متر در ۹۰ سانتى‌متر است و چندين نوع تکنيک بافت در آن به کار مى‌رود. يک قسمت آن گليم بافت با تکنيک سوزنى و قسمت ديگر گليم بافت ساده و بالاخره قسمتى با تکنيک قالى بافت بافته مى‌شود.
نقوش اين گونه خورجين ها هندسى است و معمولاً از نقوش سنتى انتخاب و بافته مى‌شوند. خورجين‌ها جزو جهيزيه دختر عشايرى هم محسوب مى‌شود؛ به همين دليل به جز ارزش کاربردى از ارزش معنوى و هنرى هم برخوردار است. براى بافت يک عدد خورجين حدود ۸ کيلو خامه لازم است که با دو نفر بافنده ۵/۱تا ۲ ماه طول مى‌کشد.
بهترين خورجين عشايرى به وسيلهٔ طايفه اولاد حاج على که در اطراف سرخون زندگى مى‌کنند بافته مى‌شود و کارهاى قديمى اين طايفه که شامل خورجين و گليم است به عنوان بافته‌هاى عتيقه معروف و کمياب است.
بافت سیاه چادر یکی از انواع صنایع دستی عشایر است که از موی بز سیاه و توسط زنان عشایر بافته می‌شود.
سياه چادر از صنايع دستي عشايري و روستايي است كه كاملا سنتي و به طور عمده توسط چادر نشينان و از موي بُز بافته مي شود و براي سقف چادرها استفاده مي گردد. روش توليد آن بدين صورت است كه ابتدا تارهاي چله را در روي زمين و در فضاي باز دراز كرده و شروع به بافت مي نمايند. تكنيك بافت سياه چادر از نوع ساده ترين و ابتدايي ترين دست بافته ها است، و به دلیل استفاده از موي بز به عنوان مواد اوليه، بالاترين كارآيي و كاربُرد را دارد.
سياه چادر در ابتدا به طول حدود ۱۰ متر و عرض نيم متر بافته مي شود و از به هم دوختن تعدادي از بافته ها ، سياه چادر يا سقف چادر عشاير تهيه مي گردد.
عشایر در ییلاق و قشلاق مکانهای معینی برای اقامت دارند که معمولاً در زیر این سیاه چادرها زندگی و استراحت می‌کنند.
از جمله ویژگی های سیاه چادر می توان به خواص فیزیولوژیکی موی بز اشاره کرد که برخلاف بقیه مواد در گرما منقبض و در سرما منبسط می شود و این به کاربرد ممتاز آن در سیاه چادر کمک کرده تا در تابستان منافذ سیاه چادر باز شده و هوای سیاه چادر خنک شود و در زمستان منافذ آن بسته شده تا از ورود سرما و باران جلوگیری شود. در روزهای آفتابی، استراحت کردن در زیر این سیاه چادرها لذت بخش است.
عشایر چهار محال و بختیاری جهت پوشاندن چهارپایان خصوصاً اسب و الاغ از این بافته به نام جل بافی استفاده می کنند.
جل بافی شبیه به گلیم و بسیار ساده است. برای جل بافی ساده و بدون نقش در گذشته از پشم استفاده می‌شد، ولی در حال حاضر بیشتر نخ پنبه‌ای به مصرف می‌رسد. به ندرت دیده شده است که روی جل‌ها سوزندوزی هندسی انجام شود. این نوع جل از یک طرف دارای نقش و یک رویه است.
جل از صنایع‌دستی جامعه عشایری است. جل بافته‌ای است از خامه سیاه و سفید كه آن را در ابعاد مختلف میبافند و بر روی چهارپایان می‌اندازند تا هم بتوانند بر روی آنان بار قرار دهند و هم در مواقع بارندگی از خیس شدن چارپایان جلوگیری شود.
جل را زنان عشایر با كوبیدن میخ‌های چوبی بر روی زمین و گذراندن تارهای پشمی از روی چوب‌ها و عبور دادن عرضی تارهای پشمی دیگر از لابلای تارهای طولی میبافند.
این صنعت جنبه خود مصرفی دارد و جهت رفع احتیاجات خانوار به بافت آن اقدام می‌‌گردد
فرش بختياری با نقش کاملا ويژه و متفاوت خود در ميان فرشهای ايرانی مشخص است
قالي های بختياری به طور عمده دارای گره ترکی و معمولاً دو پوده است. در اين نوع بافت، نخ خامه از روی دو تار مجاور به عقب رفته و بعد از دور زدن تارها از زير قسمت کمانی روی تارها بيرون آمده به سمت بالا کشيده می شود و سر آن را قيچی می کنند و بعدازهر رديف بافت، دو پود روی قسمتهای بافته شده قرار می دهند و با کلکيت (دفتين) آن را می کوبند.
معروفترين نوع قاليهای بختياری، قاليهايی موسوم به “بی بی بف” است. که هم از نظر ابعاد و هم از نظر نقش و مواد اوليه مصرفی با ساير فرش های ايرانی تفاوت کلی دارد اين قالي ها را منحصرا بی بی ها که از امکانات مادی بالايی برخوردار بودند می بافتند.
در حال حاضر بافتنی بی بی بفها در چالشتر در منطقه شهر کرد پيگيری می شود. اما توسط اجتماعات روستايی و آن هم در چهار چوب صنايع دستی و به نام قالی خشتی.
نقش های مورد استفاده در قالی بی بی بف که به خشتی نيز معروف هستند، نقش های گياهی و شکارگاهی می باشند که به آن جانوری نيز می گويند. در طرح خشتی از انواع پرنده، سرو کاج و حيوانات و گياهان استفاده می شود.
از مناطق مهم بافت قالی درمنطقه بختياری می توان از شهرکرد، چالشتر، بخش شوراب و روستاهای فارسان، باباحيدر و چلگرد و اردل نام برد. اکثر قاليهايی که به نام قالی بختياری شهرت دارد، در منطقه چهارمحال بافته مي شود.
قاليهاي چالشتر از معروفيت جهانی برخوردار است و اصالت نقشه و ثبات رنگ و دقت در بافت از مشخصات آن است.
اين قالي ها توسط عشاير يلمه بافته می شود دارای رنگ ثابتی است و معمولاً از نه رنگ در بافت آنها استفاده می شود که عبارت است از: آبی، لاکی، سبز، سرمه ای، سفيد، بنفش و سياه. و دارای تار و پود پشم هستند.
اين فرش که با استفاده از گلهای پهن بافته می شود به گل فرنگی هم معروف است. در فرادنبه از بخش های شهرستان بروجن بافت اين فرش توسط زنان انجام می شود و نقشه آن معمولا ذهنی است.
فرشی است بدون نقش و با زمينه سفيد که بيشتر در چالشتر بافته می شود.
نقشه اين فرش توسط شخصی به همين نام که اهل تبريز بوده است طراحی شده است. بافنده در انتخاب رنگ آن آزاد است و معمولا از رنگهای گياهی و با پود پشم هم بافته می شود و در متن فرش رنگ مينايی و گلهای ريز به کار می رود. نقشه گل مينا، لچک ترنج و هندسی است که گاهی به شکل گرد يا بيضی هم بافته می شود و در فرش رنگ مينائی و گلهای ريز به کارمی رود. از مشخصه های طرح اين فرش اين است که يک قسم از آن در کليه نقشه تکرار می شود.
اين فرش حدود ۵۰ سال پيش در روستای دستنا توسط يحيی خان بختياری طراحی شده است و در بافت آن فقط چهاررنگ به کار می رود.
لباس محلی بانوان بختیاری بر اساس نوع و میزان پارچه و استفاده از طلا معمولا بین ۵۰۰هزار تا ۱۰ میلیون تومان قیمت گذاری می شود
لباس های محلی استان چهار محال و بختیاری از نظر رنگ، طراحی، دوخت و تعداد اجزا لباس شباهت های بسیاری به لباس های مناطق مختلف استان های همجوار و نزدیک مانند استان های خوزستان، کهگیلویه و بویراحمد و لرستان دارد. زندگی عشایری و زندگی در روستاها به خصوص در شهرستان لردگان، کوهرنگ و اردل موجب شده که هنوز مردمان این دیار از لباس های محلی استفاده کنند. لباس های بومی و منطقه ای بارزترین مظهر فرهنگی این مناطق است و با توجه به تفاوت های اقلیمی و فرهنگی شاهد رواج لباس های محلی متنوع هستیم.
پوشش محلی زنان و مردان چهار محال بختیاری با هم متفاوت است. لچک، چارقد، پاکش، دستینه، شلیته و پیراهن از جمله پوشاک زنان چهارمحالی است و مردان این منطقه نیز از کلاه، پیراهن، شلوار دبیت، شال کمر، قبا و گیوه استفاده می کنند. البسه محلی مردمان این استان با مواد اولیه مرغوب تولید می شود.
البته در حال حاضر قیمت لباسهای محلی چهارمحال و بختیاری بسیار بالا است. یک چوقا با کیفیت بسیارعالی بین ۵۰۰ تا یک میلیون تومان قیمت دارد و شلوار دبیت نیز از ۳۰۰ هزار تا ۵۰۰ هزار تومان قیمت می خورد.
لباسهای محلی زنان این استان از قیمت های بالاتری برخوردار است و از ۴۰۰ هزار تا ده میلیون تومان و بیشتر قیمت می خورد.
دوخت لباس محلی کارو وقت بسیار زیاد می برد که موجب بالا رفتن قیمت آن می شود.
لباس بانوان بختیاری پارچه بسیار زیادی می خواهد و قیمت نوع پارچه استفاده شده نیز در قیمت گذاری لباس مؤثر است.
بیشترین پارچه مورد استفاده برای دوخت لباس در منطقه بختیاری پارچه حریر، مخمل و گیپور است.
لباس های مجلسی بانوان بختیاری بیشتر از پارچه های گیپور و سنگی است. البته بر اساس نوع سفارش روی پارچه ها نیز با دست کار می شود و قیمت آن بالاتر می رود.
بر اساس میزان هزینه بانوان لباس ها دوخته می شود و قیمت دستمزد دوخت یک لباس بختیاری از ۴۰۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان و بیشتر استوی تاکید کرد: لباس ها بر اساس میزان هزینه بانوان دوخته می شود و قیمت دستمزد دوخت یک لباس بختیاری از ۴۰۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان و بیشتر است.
برای دوخت لباس یک بانوی بختیاری حدود هشت متر پارچه مصرف می شود که حدود دو متر برای پیراهن و شش متر پارچه برای دامن مصرف می شود.وی گفت: برای دوخت لباس های ترکی این استان بیش از ۱۰ متر پارچه مصرف می شود.وی عنوان کرد: لچک بانوان بختیاری از ۳۵ سانتیمتر آغاز و تا ۱۵ سانتیمتر دوخته می شود که روی آنها الماس، طلا، بدلیجات، سنگ و… کار می شود.
لچک بانوان بختیاری از ۳۰ هزار تومان تا پنج میلیون تومان و بیشتر بر اساس نوع کار با بدلیجات یا طلا قیمت می خورد.
در لباس های محلی بانوان بختیاری طلا استفاده می شود و بر اساس میزان مصرف طلا قیمت این لباس ها از یک میلیون تا ۱۰ میلیون تومان و بیشتر قیمت می خورد.
متوسط قیمت لچک بانوان بختیاری که از طلا در تزئین آنها استفاده شده باشد حدود سه تا پنج میلیون تومان است.
بر روی لباس محلی بانوان بختیاری ملیله دوزی می شود.
بانوان منطقه لردگان و خانمیرزا بیشتر دارای لچک های طلا هستند و افراد این منطقه هزینه زیادی برای دوخت لباس پرداخت می کنند.
لباس محلی مردان بختیاری مانند قالی بافته می شود و بر اساس نوع پشم استفاده شده قیمت دارد. چوقا چند نمونه دارد و از ۲۵۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان قیمت می خورد.
چوقای کودکان نیز بین ۴۰ تا ۱۰۰ هزار تومان قیمت دارد. چوقا به عنوان شاخص ترین هنر دست زنان عشایر بختیاری است كه همین ویژگی، لباس مردان بختیاری را با سایر اقوام متمایز می کند.
لباس های محلی مناطق بختیاری این استان از پارچه های شاد و رنگی دوخته می شود و بیشتر رنگ ها برگرفته از طبیعت پیرامون زندگی است. لباس محلی مردان بختیاری به نام چوقا است که از پشم بافته می شود و قیمت بالایی دارد.
چوقا به عنوان شاخص ترین هنر دست زنان عشایر بختیاری است كه همین ویژگی در معرفی، مردان بختیاری را با سایر اقوام متمایز می سازد. این هنر دستی كه از نظر ظرافت بسیار نازك است هم در فصول گرم و هم سرد به علت خاصیت هم دمایی مورد استفاده قرار می گیرد.